#26 Kriegs- und Sklavendienst der Liebe: Ovids Amores und die römische Liebeselegie

In unserer neuen Folge reden wir nach unserem Funfact, in dem es
heute um das antike römische "Wochenende" geht, ein drittes Mal
über Ovid - nach den Heroides (Folge 2) und den Fasti (Folge 17)
nun über die Amores. Dafür beobachten wir exemplarisch an Buch 1,
worum es in seinen Liebesdichtungen geht, wie sie angeordnet und
geschrieben sind und wie der Dichter mit den typischen Merkmalen
der römischen Liebeselegie umgeht.


Textstellen:


1.1.1-8; 17-30


Arma gravi numero violentaque bella parabam


   edere, materia conveniente modis.


par erat inferior versus; risisse Cupido


   dicitur atque unum surripuisse pedem.


‘quis tibi, saeve puer, dedit hoc in carmina iuris?


   Pieridum vates, non tua, turba sumus.


quid, si praeripiat fl avae Venus arma Minervae,


   ventilet accensas fl ava Minerva faces?


 


cum bene surrexit versu nova pagina primo,


   attenuat nervos proximus ille meos.


nec mihi materia est numeris levioribus apta,


   aut puer aut longas compta puella comas.’


questus eram, pharetra cum protinus ille soluta


   legit in exitium spicula facta meum


lunavitque genu sinuosum fortiter arcum


   ‘quod’que ‘canas, vates, accipe’ dixit ‘opus!’


me miserum! certas habuit puer ille sagittas:


   uror, et in vacuo pectore regnat Amor.


sex mihi surgat opus numeris, in quinque residat;


   ferrea cum vestris bella valete modis!


cingere litorea fl aventia tempora myrto,


   Musa per undenos emodulanda pedes!


1.6.1-24; 41-52


Ianitor (indignum!) dura religate catena,


   difficilem moto cardine pande forem.


quod precor, exiguum est: aditu fac ianua parvo


   obliquum capiat semiadaperta latus.


longus amor tales corpus tenuavit in usus


   aptaque subducto pondere membra dedit.


ille per excubias custodum leniter ire


   monstrat, inoff ensos derigit ille pedes.


at quondam noctem simulacraque vana timebam;


   mirabar, tenebris quisquis iturus erat.


risit, ut audirem, tenera cum matre Cupido


   et leviter ‘fi es tu quoque fortis’ ait.


nec mora, venit amor: non umbras nocte volantes,


   non timeo strictas in mea fata manus;


te nimium lentum timeo, tibi blandior uni;


   tu, me quo possis perdere, fulmen habes.


aspice (uti videas, immitia claustra relaxa)


   uda sit ut lacrimis ianua facta meis.


certe ego, cum posita stares ad verbera veste,


   ad dominam pro te verba tremente tuli.


ergo, quae valuit pro te quoque gratia quondam,


   (heu facinus!) pro me nunc valet illa parum?


redde vicem meritis: grato licet esse quod optas.


   tempora noctis eunt; excute poste seram!


 


lentus es, an somnus (qui te male perdat!) amantis


   verba dat in ventos aure repulsa tua?


at, memini, primo, cum te celare volebam,


   pervigil in mediae sidera noctis eras.


forsitan et tecum tua nunc requiescit amica;


   heu, melior quanto sors tua sorte mea!


dummodo sic, in me durae transite catenae!


   Tempora noctis eunt; excute poste seram!


fallimur, an verso sonuerunt cardine postes
      


   raucaque concussae signa dedere fores?


fallimur: impulsa est animoso ianua vento.


   ei mihi, quam longe spem tulit aura meam!


1.9.1-2


Militat omnis amans, et habet sua castra Cupido;   


   Attice, crede mihi, militat omnis amans.