#25 Emotionen in Lucans de bello civili. Part 2

In der neuesten Folge setzen wir das Thema der letzten Folge fort
und beschäftigen uns weiter mit Lucans de bello civili. Doch
dieses Mal geht es dabei um die zentrale Schlacht des Epos, das
Aufeinandertreffen von Caesar und Pompeius bei Pharsalos. Welche
Rolle spielen die beiden Emotionen Furcht und Hoffnung im
Schlachtverlauf und wie werden vor allem die republikanischen
Soldaten charakterisiert?

Luc. 7,82-83


vibrant tela manus, vix signa morantia quisquam | exspectat:
propera, ne te tua classica linquant.


Luc. 7,101-107:


Belli pars magna peracta est | his, quibus effectum est, ne
pugnam tiro paveret, | si modo virtutis stimulis iraeque calore |
signa petunt. multos in summa pericula misit | venturi timor ipse
mali. Fortissimus ille est | qui, promptus metuenda pati, si
comminus instent, | et differre potest.


Luc. 151-167:



non tamen abstinuit venturos prodere casus | per varias Fortuna
notas. nam, Thessala rura | Cum peterent, totus venientibus
obstitit aether | [inque oculis hominum fregerunt fulmina nubes.]
| Adversasque faces immensoque igne columnas | Et trabibus mixtis
avidos typhonas aquarum | Detulit atque oculos ingesto fulgure
clausit; | Excussit cristas galeis capulosque solutis | perfudit
gladiis ereptaque pila liquavit, | aetherioque nocens fumavit
sulpure ferrum; | nec non innumero cooperta examine signa |
vixque revulsa solo maiori pondere pressum | signiferi mersere
caput rorantia fletu | usque ad Thessaliam Romana et publica
signa. | admotus superis discussa fugit ab ara | taurus et
Emathios praeceps se iecit in agros, | nullaque funestis inventa
est victima sacris.


Luc. 7,214-223:


Miles, ut adverso Pheobi radiatus ab ictu | descendens totos
perfudit lumine colles, | non temere inmissus campis: stetit
ordine certo | infelix acies. cornus tibi cura sinistri, |
Lentule, cum prima, quae tum fuit optima bello, | et quarta
legione datur. tibi, numine pugnax | adverso Domiti, dextri frons
tradita Martis. | at medii robur belli fortissima densant |
agmina, quae Cilicum terris deducta tenebat | Scipio, miles in
hoc, Libyco dux primus in orbe.

Luc. 7,337-341


vidit ut hostiles in rectum exire catervas | Pompeius nullasque
moras permittere bello | sed superis placuisse diem, stat corde
gelato | attonitus; tantoque duci sic arma timere | omen erat.
Premit inde metus, totumque per agmen | sublimi praevectus equo
„quem flagitat“ inquit | vestra diem virtus, finis civilibus
armis, | quem quaesistis, adest. totas effundite vires: |
extremum ferri superest opus, unaque gentis | hora trahit.


Luc. 7,376-382:
si quis post pignora tanta | Pompeio locus est, cum prole et
coniuge supplex, | imperii salva si maiestate liceret, | volverer
ante pedes. Magnus, nisi vincitis, exul, | ludibrium soceri,
vester pudor, ultima fata | deprecor ac turpes extremi cardinis
annos, | ne discam servire senex



Luc. 7,492-449


Pompei densis acies atipata catervis| iunxerat in seriem nexis
umbonibus arma, | vixque habitura locum dextras ac tela movendi |
constiterat gladiosque suos conpressa timebat