XVI. Kalendārium Rōmānum

In campō prope hortum Iūliī puerī pilā lūdere solent.
Mārcus pilam sūmit et “Venī mēcum in campum, Quīnte!”
inquit. Mārcus in campō cum frātre suō pilā lūdere vult.


Mārcus et Quīntus campum petunt cum cane, cui nōmen est
Cerberus. Puerī pilā lūdere incipiunt. Alter ad alterum pilam
iacit, prīmum Mārcus ad Quīntum, quī pilam capit et ad
Mārcum iacit. Mārcus pilam capit et rūrsus ad Quīntum iacit
neque Quīntus pilam capere potest – sed canis pilam capit! Iam
canis ante Quīntum stat pilam ōre tenēns.


Quīntus pilam ā cane poscit: “Dā mihi pilam, Cerbere!” Canis
autem pilam dentibus tenet neque eam relinquit.


Prope puerōs lūdentēs parvus asinus in herbā iacet. “Ille
asinus mē portāre potest” inquit Mārcus, atque ad asinum adit.


“Surge, asine!” inquit, et asinum pede pulsat. Asinus surgit, et
Mārcus eum ascendit. Iam puer super asinum sedēns “Ecce equus
meus, Quīnte!” inquit, “Eques fortis est frāter tuus!”


Quīntus: “Quī asinō vehitur eques nōn est! Neque asinus tē
vehere vult.”


Mārcus asinum manū verberat et clāmat: “Curre, asine!” sed
asinus, quī puerum gravem vehere nōn vult, quiētus stat neque
sē movet.


Asinus rudit: “Hīaāhīaā!”


Canis asinum rudere audit et lātrat: “Baubau!” Pila ex ōre
canis cadit. Quīntus pilam capit eamque in asinum iacit! Asinus
perterritus currit – et Mārcus ad terram cadit! Asinus eum
cadentem pede pulsat.


In herbā iacēns Mārcus asinum currentem aspicit. “Cōnsiste,
asine!” clāmat puer, sed asinus ab eō fugit. Canis post asinum
currit.


Quīntus rīdet quod ‘equitem fortem’ in herbā iacentem videt.


Mārcus īrātus “Stultus est asinus!” inquit.


Quīntus: “Quī asinō vehitur tam stultus est quam asinus suus!
Surge, ‘asine’!”