XVII. Puer aeger et medicus

Hodiē māne Mārcus dīcit ‘sē ē lectō surgere nōn posse nec
lūdum petere.’


“Cūr surgere nōn potes?” interrogat Dāvus.


“Surgere nōn possum” respondet Mārcus, “quia aegrōtō. Caput
mihi dolet.” Hoc dīcēns puer oculōs claudit et tergum ad
Dāvum vertit.


Dāvus Iūlium, patrem Mārcī, vocat: “Venī, domine, et aspice
tuum Mārcum fīlium, quī dīcit ‘sē aegrōtāre’!”


Iūlius intrat et spectat fīlium in lectō iacentem.


Mārcus sē vertit et faciem dolentem ostendit; manum ad frontem
appōnit et “Aegrōtō, pater” inquit, “Ei, ei! quam dolet caput!
Surgere nōn possum.”


“Sī aegrōtās” inquit Iūlius, “necesse est medicum vocāre. Is
tē sānāre potest.”


Iūlius statim servum iubet Tūsculum īre atque medicum
arcessere.


Post hōram servus cum medicō ad vīllam Iūliī redit. Medicus
Mārcum linguam ostendere iubet, et linguam eius rubram esse
videt. Tum oculōs et aurēs eius spectat et frontem eius tangit:
nec nimis calida nec nimis frīgida est frōns. Deinde medicus
manum super pectus puerī impōnit et eum bene spīrāre atque
cor eius bene palpitāre sentit; puer pulmōnēs bonōs et cor
bonum habet.”


“Quid tibi dolet?” interrogat medicus.


“Caput et venter dolet” respondet Mārcus.


Tum medicus “Ergō” inquit “corpus tuum nimis plēnum est
sanguinis. Necesse est vēnam aperīre. Ecce culter meus.”
Medicus puerō cultrum suum ostendit.


Cultrum medicī vidēns Mārcus “Iam nōn tam male mē habeō”
inquit, “Satis bene mē valēre sentiō. Caput iam nōn dolet
neque mē ventrem malum habēre putō.”


Rīdet medicus. At pater īrātus iubet fīlium suum statim ē
lectō surgere atque lūdum petere!