XIX. Via Ōstiēnsis

Mēdus cum amīcā suā in patriam suam Graeciam īre vult.


Mēdus: “In portū Ōstiēnsī bona nāvis nōs opperītur.
Necesse est nōs ambulāre Ōstiam, neque enim equum aut asinum
habēmus.”


Lȳdia: “Ōstiam ambulāre nōn possumus. Nimis longa est via.”


Mēdus: “Via Ōstiēnsis paulō longior est quam via Latīna
Tūsculō Rōmam. Sī fessa es, ego tē portāre possum!” Hoc
dīcēns Mēdus amīcam suam complectitur eīque ōsculum dat.


Lȳdia: “Tū mē portāre nōn potes. At sī necesse est, tēcum
Ōstiam ambulō. Fessa nōn sum ac paucās rēs mēcum ferō.”


Ergō Mēdus et Lȳdia Rōmā ēgrediuntur et Ōstiam ambulāre
incipiunt. Mēdus saccum portat cum rēbus Lȳdiae et suīs. Post
trēs hōrās Lȳdia cōnsistit ac fessa apud viam cōnsīdit.
Mēdus quoque cōnsistit et trīstis viam longam ante sē
intuētur. Tum viam post sē spectat. Illīc venit vir crassus
cum asinō quī duōs saccōs gravēs vehit.


Mēdus illum virum salūtat: “Salvē, bone vir!” et “Ecce amīca
mea fessa” inquit, “iam nōn potest ambulāre. Potestne eam
portāre asinus tuus?”


“Asinus meus iam duōs saccōs gravēs portat” inquit vir
crassus; “mē portāre nōn potest aut nōn vult, quia ego nimis
crassus sum. Sed amīca tua tenuis et levis est. Asinum meum
ascende, fōrmōsa! Dā mihi manum!”


Lȳdia surgit. Mēdus ipse amīcam suam asinum ascendentem manū
sustinet.


Super asinum sedēns Lȳdia “Ambulā, asine!” inquit, sed asinus
in viā stat neque ē locō sē movet. Tum Mēdus herbam carpit
et ante asinum tenet. Asinus herbam ēsse vult atque ambulāre
incipit. Lȳdia laeta asinō vehitur.


Mēdus: “Bonus es vir quod asinō tuō amīcam meam vehis. Nōs
Rōmā venīmus et Ōstiam īmus. Tūne quoque Ōstiam īs? Quod
nōmen tibi est?”


“Mihi nōmen est Mopsus” inquit ille, “Ōstiam eō, nam illīc
habitō. Cūr vōs Ōstiam ītis?”


Mēdus: “Ex portū Ōstiēnsī in patriam nostram Graeciam nāve
vehī possumus. Illīc bona nāvis nōs opperītur.”


Mēdus ē saccō suō mālum sūmit et “Ecce” inquit “mālum tibi
dō, amīce!”


Mopsus: “At saccī quōs asinus meus portat plēnī sunt
mālōrum. Tabernārius sum, māla et pira vēndō. Mālum ā tē
nōn accipiō.”


Mēdus: “Sed nihil aliud habeō quod tibi dare possum.”


Mopsus: “Id necesse nōn est. Mē dēlectat amīcam tuam
fōrmōsam mēcum vehere.”


Dum Mēdus cum Mopsō loquitur, Ōstiam adveniunt. Asinus ante
tabernam Mopsī cōnsistit. Dominus asinō suō fessō māla dat.


Mēdus: “Valē, Mopse, bone amīce!”


Mopsus: “Etiam vōs valēte, amīcī meī! Bene nāvigāte!”


Item Lȳdia “Valē, amīce!” inquit, “Nihil habeō quod tibi dare
possum – praeter ōsculum” et Mopsō ōsculum dat. Ille ōsculō
tam pulchrae fēminae laetātur.


Mēdus id spectāns nōn laetātur. “Venī mēcum, Lȳdia!”
inquit, et statim ad portum īre incipit.


Lȳdia Mopsum trīstem relinquit et amīcum suum sequitur.