Obachd Schbordsfreunde!
Nummer neun - meandernd. Ich bin mal ehrlich, der heutige Beitrag
ist irgendwie eine Füllselfolge. Ich hab nicht wirklich was zu
sagen, beziehungsweise hängt es an der ein oder anderen Stelle. Es
wird zunehmend schwieriger,
8 Minuten
Podcast
Podcaster
Beschreibung
vor 4 Jahren
Nummer neun - meandernd. Ich bin mal ehrlich, der heutige Beitrag
ist irgendwie eine Füllselfolge. Ich hab nicht wirklich was zu
sagen, beziehungsweise hängt es an der ein oder anderen Stelle. Es
wird zunehmend schwieriger, Interviewpartner zu finden, manches
Format braucht zeit und Muße und trotz ein paar Tagen
Zwischenerholung sind wir alle nicht wirklich erholt und genau
deswegen nicht so kreativ, wie wir es gerne wären. Falls ihr mir
also heute nicht so ganz folgen könnt, liegt das sicher an mir ;-)
(wie immer zum hören und mitlesen oder lesen und mithören, ganz wie
ihr wollt): Vom Låden und vom Leben (audiofile #9: Obachd
Schbordsfreund) "Des is noch lang ned rumm. Schau der doch die
Deppe å, wiese edz glei widder so du, wie wenn nie was gwese wär!
Glotz amål annen Mee nunner. Brauchsd går ned nach Berlin oder
woannersch hi fåhr - des gehd hier vor unnerer Hausdür scho los.
Ruggzugg hamm mir die virrde Welle!" Schdobbbb! Aus! Schluss!
Fresse håldn! Ich brauch kenn schwarzmåler-Brophedn. Genauso wenich
wie enn wo mir verglärd, dass des ålles in Wirglichkeid ganz
annersch is. Am liebsdn däd ich går nix mehr zu demm Deema hör,
sonnern eefåch bloss noch amål widder ausspann und a weng
Normalidäd einkehr lass. Im Lådn simmer ålle eefach bladd. Mir hamm
edz mehr wie a Jåhr durchgebauerd. Ohne Urlaub und ohne
Bersbegdiefe auf die gråd erwähnde Normalidäd. Edz gråd, wos a weng
loggerer worrn is, hammer uns jeweils a amål a Woche Auszeid
gegönnd. Also so halberd - weil mid emm Aach bisd gråd eh immer im
Lådn. Des is edz scho widder bei a bår Leud seldsam rumkommn. "Ihr
müssds ja dick hamm. Eds wo ihr endlich widder uffmach dürfd, gönnd
ihr euch Urlaub. So a Lebe möchd ich ama hamm." A schdobb! Dengg
amål für fünf Tsennt nåch! Na, dess middn Nåchdengg is allerweil eh
für mehr Leud ned ganz so eefach. Unds siehd ja a ålles subberdoll
aus. Mir verzähln euch reechlmäßich schönne Gschichdli aus derre
gudn åldn Zeid - unnerm Hörmkivörs. Mir bedanggn uns andauernd bei
unnerm sensadsionelln Kundnschdamm, der wo uns üwer derre schlimme
Zeid gholfn hadd. Mir schdehn scho widder allerweil vor der Dür und
drådsch mid Leud. Mir hamm gleich am Åfang enn feddn Ardiggl inner
Lokalbresse ghåbd und edz scho widder a Dobblseid im Frizz. Bei uns
läffds wie bein Håns im Glück. Subber un vo allee. Ja, dess mag
scho so wirgg un irchendwie simma ja scho a weng befordeilld
rüwerkomm üwer die vielln Phåsn vo derre Bandemie. Ich möchd a
sicher ned dausch mid wen ånnerm, der wo sei gånze Exisdenz n Bach
nunner had geh seh. Awer ganz ehrlich dess allenz is ned die ganze
Wåhrheid. Mir san edz gråd innerrer echd brikärn Siduazion. Ned
bloß mir vo derre Romånbudig, sonnern mir alle. Der ganze Misd had
jedn vo uns auf sei Ård arch viel Krafd gekosd. Der enne is nei a
Loch gfålln, weilem dahämm die Degge naufn Kopf gfalle is, der
anner mussd sich grummarbett, um wenichsdenz halbwegs üwer die
Rundn zum komm. Nüangsn gibds da jede Menge un manche vo denne
Broblemmli måch un koi mer går ned vorschdell. Ich wäss blos, dass
mir ålle älder worrn sin. Älder, als wie des die verschdrichene
Zeid verglär ko. Zusädslich is die Zeid, wo vergånge is, a noch so
was wie a gschdolene Zeid. Als hädd mer uns um Leben bedrochn, was
mir nie mehr zurügggriech. Selbsd wenn sonst nix nei die Brüch
gange wär, wär des scho ansich a Unding. Ich dengg dass des ned
bloß mir so gehd, sonnern dass des bei arch vieln vo uns ähnlich
rüwerkommd. Des Gfühl erzeuchd nacherd widder a Vielfald vo
unnerschiedlichn Reachzione. - Da gibbds die, wo scho längsd
zammbrochn sin, die wo deswechn a jedn Raddnfänger hinnerher gloffn
sin un sich scho länger vo jeglichn verschdandesmäßichn Sachn
verabschieded hamm. Erglärbår, awer hald kee Obzion. - Nacherd
gibds die drågischn Fälle, wo sich uff ånnere Ard verabschiedet
hamm, weilse eefach zammbrochn sin unner enner Lasd, wo se eefach
ned schdandhåld hamm könn. Ah erglärbar, zum Glück weid von meiner
Mendalidäd fort. - Wieder annere hamm edz eefach genuch un wolln
bloß noch enns, widder uff die Bisde. Feiern und bardimach - is ja
rum. Kammer a verschdee, gråd wemma sich noch wache an sei eichene
Schdurm un Drang Zeid erinnern ko. Is hald leider a a gfährliche
Sach. - Schließlich gibds a noch die, wo irchendwie allem a weng
folchn könn awer hald noch ganz gud daschdeh du. Für die gibds edz
immer noch kenne Endwarnung, also noch lang kee Normalidäd.
Irchendwie had mer sich an alle Recheln ghåldn - had den ganzn
Missd mid viel Enerchie üwerschdanne und wünschd sich edz nix mehr,
als wie des ålde Lebn zurück. Awer da naachd hald der Zweifel an
emm. "Isses wirklich rum?" "Wirds üwerhaubd widder wies amål war?"
"Kommd die Abrechnung ned eh noch mid der groben Kelle? Wenn
nacherd sich rausschdell dud, dass unner Wirdschafd sich doch ned
so eefach erhol dud, noch jede Menge Gschäfdli und Kneibn uff derre
Schdrecke bleib werrn?" "Wenn mir alle nie mehr zurückkomm könn zu
dem, was mir als Normalidäd in Erinnerung hamm du?" ...da könnsde
gråd edz noch zammbrech. Deswechn is des a edz a echder Knackbunggd
in derre Gschichd. Mir müssn unnere Leichdichkeid widder find. Mir
dürfn awer a ned eefach alles vergess. Mir selber hamm edz in der
Hand, wohins weider gehd. Deswechn würd ich mir a echd wünsch,
dassmer ebn ned eefach zurückkomm zu dem, wasmer als Normalidäd im
Kopf hamm du, sondern zu enner Normaldäd Zwäbunggdnull. Wennmer
genuch Leud hamm, wo sich des ned nur wünsch du, sonnern wo sich da
echde Gedanggn drüwer mach un nacherd gemeinsam annem Plan arbeid
du, nacherd könnd des was werrn. Bloß ich für mein Deil bin eefach
zu müd. Merkdmer wadscheins a scho an mein wenich zielgerichdedn
Beidråch, der wo sich meandernd durch die Gechnd bewechd, ke End
find und a kee Konsisdenz had. A enne vo denne Gschichdn. Die ganzn
Exdrawürschd, wo mir angfången hamm, um zum üwerleeb, sin schwer
wieder zurückzumfåhr. Freidåch muss irchendwas greadivs im
Minipodcasd komm. Dummerweise hab ich edz nimmer den absolud
exisdenzielln Druck, weil ich a gern a weng widder "Normalidäd" hab
würd und mich vo dem Gedanggn einlull lass. Zum annern bin ich echd
müd. Die verdammde Zeid hat a mich echd Krafd gekosdd. Du hasd dich
immer und schdändich modivierd und går ned gmerkdd, was des kosdd.
Långer Rede kurzer Sinn, der Wille is da, awer endschuldigd mich
und uns bidde, wenns im Momend ned jedesmal berfeggd is. In diesem
Sinne: obachd Schbordsfreunde, bleibds gesund und duds ned
üwerdreib, awer schaud, dassder euern Schbass und euer Freud widder
find dud. Thema: Glosse Sprecher: Gerd
ist irgendwie eine Füllselfolge. Ich hab nicht wirklich was zu
sagen, beziehungsweise hängt es an der ein oder anderen Stelle. Es
wird zunehmend schwieriger, Interviewpartner zu finden, manches
Format braucht zeit und Muße und trotz ein paar Tagen
Zwischenerholung sind wir alle nicht wirklich erholt und genau
deswegen nicht so kreativ, wie wir es gerne wären. Falls ihr mir
also heute nicht so ganz folgen könnt, liegt das sicher an mir ;-)
(wie immer zum hören und mitlesen oder lesen und mithören, ganz wie
ihr wollt): Vom Låden und vom Leben (audiofile #9: Obachd
Schbordsfreund) "Des is noch lang ned rumm. Schau der doch die
Deppe å, wiese edz glei widder so du, wie wenn nie was gwese wär!
Glotz amål annen Mee nunner. Brauchsd går ned nach Berlin oder
woannersch hi fåhr - des gehd hier vor unnerer Hausdür scho los.
Ruggzugg hamm mir die virrde Welle!" Schdobbbb! Aus! Schluss!
Fresse håldn! Ich brauch kenn schwarzmåler-Brophedn. Genauso wenich
wie enn wo mir verglärd, dass des ålles in Wirglichkeid ganz
annersch is. Am liebsdn däd ich går nix mehr zu demm Deema hör,
sonnern eefåch bloss noch amål widder ausspann und a weng
Normalidäd einkehr lass. Im Lådn simmer ålle eefach bladd. Mir hamm
edz mehr wie a Jåhr durchgebauerd. Ohne Urlaub und ohne
Bersbegdiefe auf die gråd erwähnde Normalidäd. Edz gråd, wos a weng
loggerer worrn is, hammer uns jeweils a amål a Woche Auszeid
gegönnd. Also so halberd - weil mid emm Aach bisd gråd eh immer im
Lådn. Des is edz scho widder bei a bår Leud seldsam rumkommn. "Ihr
müssds ja dick hamm. Eds wo ihr endlich widder uffmach dürfd, gönnd
ihr euch Urlaub. So a Lebe möchd ich ama hamm." A schdobb! Dengg
amål für fünf Tsennt nåch! Na, dess middn Nåchdengg is allerweil eh
für mehr Leud ned ganz so eefach. Unds siehd ja a ålles subberdoll
aus. Mir verzähln euch reechlmäßich schönne Gschichdli aus derre
gudn åldn Zeid - unnerm Hörmkivörs. Mir bedanggn uns andauernd bei
unnerm sensadsionelln Kundnschdamm, der wo uns üwer derre schlimme
Zeid gholfn hadd. Mir schdehn scho widder allerweil vor der Dür und
drådsch mid Leud. Mir hamm gleich am Åfang enn feddn Ardiggl inner
Lokalbresse ghåbd und edz scho widder a Dobblseid im Frizz. Bei uns
läffds wie bein Håns im Glück. Subber un vo allee. Ja, dess mag
scho so wirgg un irchendwie simma ja scho a weng befordeilld
rüwerkomm üwer die vielln Phåsn vo derre Bandemie. Ich möchd a
sicher ned dausch mid wen ånnerm, der wo sei gånze Exisdenz n Bach
nunner had geh seh. Awer ganz ehrlich dess allenz is ned die ganze
Wåhrheid. Mir san edz gråd innerrer echd brikärn Siduazion. Ned
bloß mir vo derre Romånbudig, sonnern mir alle. Der ganze Misd had
jedn vo uns auf sei Ård arch viel Krafd gekosd. Der enne is nei a
Loch gfålln, weilem dahämm die Degge naufn Kopf gfalle is, der
anner mussd sich grummarbett, um wenichsdenz halbwegs üwer die
Rundn zum komm. Nüangsn gibds da jede Menge un manche vo denne
Broblemmli måch un koi mer går ned vorschdell. Ich wäss blos, dass
mir ålle älder worrn sin. Älder, als wie des die verschdrichene
Zeid verglär ko. Zusädslich is die Zeid, wo vergånge is, a noch so
was wie a gschdolene Zeid. Als hädd mer uns um Leben bedrochn, was
mir nie mehr zurügggriech. Selbsd wenn sonst nix nei die Brüch
gange wär, wär des scho ansich a Unding. Ich dengg dass des ned
bloß mir so gehd, sonnern dass des bei arch vieln vo uns ähnlich
rüwerkommd. Des Gfühl erzeuchd nacherd widder a Vielfald vo
unnerschiedlichn Reachzione. - Da gibbds die, wo scho längsd
zammbrochn sin, die wo deswechn a jedn Raddnfänger hinnerher gloffn
sin un sich scho länger vo jeglichn verschdandesmäßichn Sachn
verabschieded hamm. Erglärbår, awer hald kee Obzion. - Nacherd
gibds die drågischn Fälle, wo sich uff ånnere Ard verabschiedet
hamm, weilse eefach zammbrochn sin unner enner Lasd, wo se eefach
ned schdandhåld hamm könn. Ah erglärbar, zum Glück weid von meiner
Mendalidäd fort. - Wieder annere hamm edz eefach genuch un wolln
bloß noch enns, widder uff die Bisde. Feiern und bardimach - is ja
rum. Kammer a verschdee, gråd wemma sich noch wache an sei eichene
Schdurm un Drang Zeid erinnern ko. Is hald leider a a gfährliche
Sach. - Schließlich gibds a noch die, wo irchendwie allem a weng
folchn könn awer hald noch ganz gud daschdeh du. Für die gibds edz
immer noch kenne Endwarnung, also noch lang kee Normalidäd.
Irchendwie had mer sich an alle Recheln ghåldn - had den ganzn
Missd mid viel Enerchie üwerschdanne und wünschd sich edz nix mehr,
als wie des ålde Lebn zurück. Awer da naachd hald der Zweifel an
emm. "Isses wirklich rum?" "Wirds üwerhaubd widder wies amål war?"
"Kommd die Abrechnung ned eh noch mid der groben Kelle? Wenn
nacherd sich rausschdell dud, dass unner Wirdschafd sich doch ned
so eefach erhol dud, noch jede Menge Gschäfdli und Kneibn uff derre
Schdrecke bleib werrn?" "Wenn mir alle nie mehr zurückkomm könn zu
dem, was mir als Normalidäd in Erinnerung hamm du?" ...da könnsde
gråd edz noch zammbrech. Deswechn is des a edz a echder Knackbunggd
in derre Gschichd. Mir müssn unnere Leichdichkeid widder find. Mir
dürfn awer a ned eefach alles vergess. Mir selber hamm edz in der
Hand, wohins weider gehd. Deswechn würd ich mir a echd wünsch,
dassmer ebn ned eefach zurückkomm zu dem, wasmer als Normalidäd im
Kopf hamm du, sondern zu enner Normaldäd Zwäbunggdnull. Wennmer
genuch Leud hamm, wo sich des ned nur wünsch du, sonnern wo sich da
echde Gedanggn drüwer mach un nacherd gemeinsam annem Plan arbeid
du, nacherd könnd des was werrn. Bloß ich für mein Deil bin eefach
zu müd. Merkdmer wadscheins a scho an mein wenich zielgerichdedn
Beidråch, der wo sich meandernd durch die Gechnd bewechd, ke End
find und a kee Konsisdenz had. A enne vo denne Gschichdn. Die ganzn
Exdrawürschd, wo mir angfången hamm, um zum üwerleeb, sin schwer
wieder zurückzumfåhr. Freidåch muss irchendwas greadivs im
Minipodcasd komm. Dummerweise hab ich edz nimmer den absolud
exisdenzielln Druck, weil ich a gern a weng widder "Normalidäd" hab
würd und mich vo dem Gedanggn einlull lass. Zum annern bin ich echd
müd. Die verdammde Zeid hat a mich echd Krafd gekosdd. Du hasd dich
immer und schdändich modivierd und går ned gmerkdd, was des kosdd.
Långer Rede kurzer Sinn, der Wille is da, awer endschuldigd mich
und uns bidde, wenns im Momend ned jedesmal berfeggd is. In diesem
Sinne: obachd Schbordsfreunde, bleibds gesund und duds ned
üwerdreib, awer schaud, dassder euern Schbass und euer Freud widder
find dud. Thema: Glosse Sprecher: Gerd
Weitere Episoden
24 Minuten
vor 6 Tagen
12 Minuten
vor 1 Woche
16 Minuten
vor 2 Wochen
31 Minuten
vor 3 Wochen
29 Minuten
vor 1 Monat
In Podcasts werben
Kommentare (0)