Aflevering 290 - Josse Pyl

Voor Josse Pyl is onze omgeving te lezen als één groot web van
taal: van letterlijke woorden, maar ook van symbolen, lijnen of
klanken. En zelfs gedachten die in het onderbewuste ontstaan,
krijgen op een bepaald moment de gedaante van taal. In zijn
objecten, tekeningen en installaties zoekt Josse naar de beeldende
vorm die je aan dit web van taal zou kunnen geven. Dat resulteert
bijvoorbeeld in de installatie Can’t see my tongue. Op grote witte
brokstukken van gips zijn reliëfs aangebracht: zwierige letters,
een strip-achtig poppetje met een opengesperde mond als hoofd,
tanden, iets dat lijkt op een geschreven zin zonder spaties - alles
dwarrelt over elkaar heen. Of een tekeningenreeks, met onder meer
het silhouet van een vallend mannetje, met gekleurde leestekens in
zijn binnenste, een grote grijnzende tand, letters die uit de lucht
lijken te vallen en een geïsoleerde kies waarin weer die
aaneengeschreven zin opduikt. De mond en tanden nemen als portaal
en producent van de spraak sowieso een prominente plek in in het
werk van Josse, bijvoorbeeld als een reeks tanden samen een enorme
letter op de muur vormt. Zijn tekeningen, sculpturen en video’s
bevinden zich ergens tussen tekst en object - en als ze samen in
een ruimte worden geplaatst, ontstaat er een volstrekt eigen
grammatica.